In Kaatsheuvel zijn in twee jaar tijd drie mensen doodgeschoten, een vierde is na een
schietpartij levenslang invalide. Hebben die zaken met elkaar te maken?
Oh, gebabbeld wordt er genoeg in de gangpaden van Kaatsheuvel. Voordat Manita Koenen en
haar vriend Leon Rombouts op 27 maart in hun pas betrokken woninkje werden beschoten, is
zij zwaar mishandeld, wil een gerucht. "Ze had een donorcodicil, meneer, maar er moet
geen orgaan meer bruikbaar zijn geweest", fluistert een man in de Leliestraat. Maar
Manita Koenen lag er, ondanks de vier kogels die ze in haar lijf kreeg, opmerkelijk gaaf
bij, zeggen mensen die het echt weten kunnen.
Nog zo'n verhaal. Manita's ex, J. van de M. zou, vóórdat hij haar vorige zomer
mishandelde, hun gezamenlijke kinderen op een stoel hebben vastgebonden. De boodschap:
kijk maar eens wat we doen met moeders die zich niet gedragen.
Zo wordt ook beweerd dat Van de M. de avond van de fatale schietpartij in de Leliestraat
ter plaatse is gezien. Dat nu is wel heel makkelijk te ontkrachten: de Sprang-Capellenaar
zat op dat moment vast. Maar veel twijfel is er niet in Kaatsheuvel: dan heeft hij toch in
ieder geval opdracht gegeven.
Probleem
Een in het dorp geboren getuige zei het vorig jaar oktober nog in een rechtszaak in Den
Bosch: er wordt heel wat afgepraat in de Kets, maar van de honderd woorden die over de
lippen gaan, zijn er misschien tachtig waar. In dat 'Kletsheuvel' neemt van twee personen
de reputatie dezer dagen bijna mythische vormen aan: wie hén in de weg loopt of over hen
zijn mond voorbij praat, heeft een serieus probleem. Zelfs als beide mannen gevangen
zitten, zoals nu, wordt hun naam slechts op fluistertoon uitgesproken.
Het gaat om eerdergenoemde J. van de M. (39) uit Sprang-Capelle en C. van W. uit
Kaatsheuvel (42). Vrienden, vermeende partners in crime en zwagers, want de zus van de
één (de Sprang-Capellenaar) is getrouwd met de ander. In het criminele wereldje lijken
ze hoogstens plaatselijke grootheden. Maar ze zijn niet de enige. In Kaatsheuvel wordt
soms met lede ogen aangezien hoe een handvol heren zich manifesteert en openlijk tegen
elkaar opbiedt. Rekenen ze op het terras af met een briefje van 25 en beweren doodleuk dat
ze toch met duizend hebben betaald. Of ze parkeren hun pronkerige bolide op de stoep.
Wegzetten? Plak er maar een bon op, meneer, en nog een en nog een... Wie is hier nou de
baas?
In juni 2000 wordt het tweetal door de politie geafficheerd als leiders van een netwerk
dat zich bezighoudt met de productie van synthetische drugs, vooral amfetamine. Voor de
Unit Synthetische Drugs is het een standaardzaakje, waarin nog tien andere Brabanders
worden opgepakt. De bende zou grondstoffen hebben geleverd aan verschillende
drugslaboratoria. Via een illegaal casino in Tilburg zou geld worden witgewassen.
Terugwerkende kracht
In het onderzoek komt ook een drugstransport naar boven dat pas met terugwerkende kracht
interessant wordt. Tijdens een observatie in maart 2000 wordt gezien dat een partij
henneptoppen wordt opgehaald uit een garage achter een woning in de Tilburgse Reitse
Hoevenstraat. De garage is van Piet Verhagen, die in september 2000 samen met echtgenote
Ria en broer Sjef in zijn woning wordt geliquideerd. Ook deze drievoudige moord wacht nog
steeds op een oplossing.
Voor de rechtbank blijft van het hele onderzoek naar de vermeende bende rond Van W. en Van
de M. niet heel veel over. Van W. - nog nimmer voor een drugsdelict veroordeeld - komt er
vanaf met een boete van 25.000 gulden voor zijn betrokkenheid bij het casino. Adjudant Van
de M. treft het slechter. Hij krijgt voor onder meer zijn betrokkenheid bij de
drugstransporten, waaronder ook 3,9 kilo xtc-poeder, uiteindelijk 4,5 jaar celstraf.
Als Van W. weer opduikt in Kaatsheuvel merkt ene H. G. - ooit waren beiden bevriend - dat
met zijn oude maat niet valt te spotten. Van W. heeft opgevangen dat G. tijdens zijn
detentie heeft geprobeerd met zijn vrouw aan te pappen en bazuint dat rond. G. (33) gaat
opheldering vragen in café De Dreef, zo vertelt hij later voor de rechtbank. Hij deelt
zijn oude maat argeloos de eerste klap uit. Van W. moet witheet zijn geweest om die
openlijke aanslag op zijn reputatie. Later die avond gaat hij, met hulp van een uit
Tilburg opgetrommelde kennis, G. te lijf. Die wordt een aantal keer in zijn been
geschoten, met als gevolg dat hij levenslang invalide zal blijven. Van W. zit er sinds mei
2001 een straf van acht jaar voor uit.
Het is nog maar een paar maanden later, als Kaatsheuvel opnieuw opschrikt. Ditmaal is
Kamiel Snaphaan het, ditmaal dodelijke, slachtoffer. De jonge Kaatsheuvelnaar behoort
bepaald niet tot de plaatselijke criminele top, maar is evenmin brandschoon. Hij heeft al
heel wat klusjes opgeknapt en zoekt met een paar hulpjes roekeloos de weg omhoog. Het is
publiek geheim dat hij zich, luttele maanden nadat Van W. zijn oude maat invalide heeft
geschoten, ook een openlijke scharrel met diens vrouw veroorlooft.
Is de verhouding met Van W.'s vrouw Kamiel fataal geworden? De politie sluit andere
mogelijkheden niet uit. Snaphaan zou eens iemand hebben opgelicht met een xtc-deal. En Van
W. was niet de enige heer die Kamiel diende. Ook voor ene M. E., een regionale drugsbaron,
knapte hij steeds vaker karweitjes op. Bij wijze van beloning mocht hij er nu en dan op
uit in diens peperdure sportwagen. Maar achter E.'s rug om flirtte Kamiel ook met diens
vrouw.
De nieuwe moorden in de Leliestraat voeden echter in de eerste plaats oude geruchten. In
dat scenario is niet zozeer sprake van een verband tussen de dood van Snaphaan en die van
Manita Koenen en Leon Rombouts, als wel van een opmerkelijke parallel. Twee criminele
maten die vastzitten vanwege een ruzie om hun vrouw en die niet kunnen verkroppen dat er
'buiten' alsnog met haar wordt gerotzooid. Had Van W.'s vrouw ook nog geleefd als ze niet
de zus van van Van de M. was geweest? Eerwraak op z'n Kletsheuvels.
Motieven
Zijn er in het geval van Snaphaan nog andere mogelijke motieven, tegen volgens sommigen
'ziekelijk jaloerse', Van de M. lijken de aanwijzingen overweldigend. Hij moest vorig jaar
zomer tijdens een proefverlof aan het einde van zijn celstraf vaststellen dat de plannen
van Manita met haar nieuwe vriend, Leon Rombouts (over hem valt in Kaatsheuvel geen
onvertogen woord), pijnlijk serieuze vormen hadden aangenomen.
Het openbaar ministerie gaat ervan uit dat Van de M. Manita vorig jaar juni driemaal
serieus heeft bedreigd en/of mishandeld alvorens haar op 18 augustus zwaar toe te takelen
met een mes.
Van de M. zelf geeft toe dat hij Manita éénmaal heeft bedreigd en geslagen, maar ontkent
de andere 'feiten' ten stelligste. Een toevallige getuige echter legt een belastende
verklaring af. Manita zelf heeft daags voor de fatale schietpartij nog een aanvullende
getuigenis afgelegd tegen haar, inmiddels voormalige, echtgenoot.
Eindoordeel
Op 19 mei zou Van de M. moeten voorkomen voor de poging tot moord op Manita. Of de zaak in
Breda dan doorgaat is nog niet zeker, maar voor 'Kletsheuvel' is dat inmiddels bijzaak.
Daar is het eindoordeel over de totale zaak al geveld.
Voor de politie ligt het allemaal wat gecompliceerder, voor haar telt slechts bewijs. Dan
is het alleen maar lastig als het hele dorp de oplossing al kent, maar iedereen wel oppast
welke verklaring dan ook af te leggen. De politie moet beginnen bij de eerste stukjes van
de legpuzzel: de sporen van degenen die het wapen hebben gehanteerd. Hopen dat de
vermoedelijke vluchtauto, een zilvergrijze Ford Focus, een echt aanknopingspunt blijkt.
Maar de politie heeft, als het om oplossen van afrekeningen gaat, geen naam hoog te
houden, zeker niet in Midden-Brabant.
Bron: Artikel uit BN/DeStem van 16-04-2003. Eerwraak op z'n 'Kletsheuvels' door Ad Rijken en Stephan Jongerius