Mijn Homepage Sander

Wij wilden erg graag dat Sander een mooi afscheid kreeg, dat was immers het laatste wat wij konden doen....
In die drie dagen hebben we veel hulp en steun gehad van lieve familieleden en lieve vrienden.
Er moest ontzettend veel geregeld worden, om dit alles daadwerkelijk voor elkaar te krijgen.
W hebben die dagen contstant lieve mensen in huis gehad, altijd was er wel iemand om ons te steunen en te
helpen!
Al vrij snel werd het voor ons duidelijk dat wij een gebedsdienst zouden doen, hier heb je veel meer
mogelijkheden voor persoonlijke invulling.

Het thema van de duif heeft een goede reden, ooit had ik een versje in een boek van Sander geschreven:
Een duifje vrijgelaten
dat vliegt de wereld in.
Want altijd in dat korfje
is niet naar duifjes zin.
Eens vlieg jij ook de wereld in,
de wereld die je nog niet kent.
Maar vergeet toch nooit dat korfje
waar je eens uitgevlogen bent.

Het versje was natuurlijk anders bedoeld, dat mag wel duidelijk zijn. als dat nu het geval was.
Vanuit dat thema kwamen we er wel op, dat we Sander symbolisch wilde loslaten...natuurlijk in de vorm van het
vrijlaten van een duif. De kinderen wilden we dan allemaal een ballon geven, dat zij hem op die manier konden
laten gaan.

De drie dagen tussen zijn overlijden en begrafenis waren zeer intens, Sander lag thuis opgebaard, waarbij
iedereen de gelegenheid had om naar behoefte naar hem toe te gaan. Ook heb ik nog foto's van laten maken,
van hem, van zijn Mickey en van zijn kamer. Dat was moeilijk maar gaf ook een goed gevoel en ik ben ook
ontzettend blij dat we dit gedaan hebben.
We hebben die dagen ontzettend veel aanloop gehad.....iedereen was geschokt en leefde mee.
Wat en hoe die dagen verder gegaan zijn.....ik ben er veel van kwijt......er was zoveel pijn....er waren zoveel
herinneringen...en dan constant vragen beantwoorden en dingen regelen.....een kist uitzoeken..rouwkaart
uitzoeken...gedachtenisprentje maken....gebedsdienst maken...muziek uitzoeken.....hoe met dit...hoe willen jullie
dat....en dat gaat maar door.....je wordt die dagen echt geleefd.
Alles hebben we inderdaad kunnen doen zoals wij het graag wilde, het enige wat wij echt moeilijk vonden...was
zijn knuffel...Mickey...zijn steun en toeverlaat door alle jaren heen.
Uiteindelijk hebben wij besloten om zijn Mickey.....toch aan hem mee te geven...hij was tenslotte van hem.

Wij hebben alles heel bewust in het wit gehouden, wit geeft rust....wit is vrede.....dat betekende dus een witte kist,
een witte rouwauto, witte bloemen, witte duif en witte ballonnen. Dat was niet allemaal makkelijk te regelen,
maar dankzij veel lieve mensen wel gelukt!

Op zaterdag 28 februari 2004 is Sander begraven.
Dit was een erg moeilijke en zware dag voor ons allemaal. Het definitieve afscheid....niet meer kunnen aanraken,
niet meer kunnen knuffelen, niet meer kunnen kussen......nooit meer....
De familieleden en vrienden hebben eerst afscheid van hem genomen. Wij als laatste samen met zijn broer
Jeroen. Ik heb hem nog goed toegedekt en een laatste kus gegeven, op dat moment werd er een stuk van mijn
hart meegenomen. De kist hebben wij samen gesloten en toen was het zover...we moesten gaan..

De dienst was erg mooi en het was erg erg erg druk, wij hadden 600 kaartjes laten drukken...maar wij denken
dat er rond de duizend mensen in de kerk waren.........en Sander dacht dat hij alleen was......
(De dienst staat hieronder voor de belangstellenden).
Na afloop van de dienst liepen wij de kerk uit....en het sneeuwde....dat was zo ontzettend mooi.....witter kon het
niet! De kinderen kregen allemaal een witte ballon, waarmee ze Sander symbolisch lieten gaan.
Wat gingen ze ontzettend hoog.......!!!
Met familieleden en vrienden zijn we dan naar Sander's nieuwe plekje gegaan. Hier hebben wij een witte duif
losgelaten, zo moesten we je laten gaan.....alleen de duif vloog een klein stukje verder naar een boom .....en
ging daar op zijn gemakje op een tak zitten. Hij heeft alles gadegeslagen van een afstandje........

Wij hebben geen persoonlijke condeleance gedaan, wij hadden wel aan iedereen gevraagd om een persoonlijk
A-4 te maken. Dat waren er ontzettend veel! Wij hebben nu 5 mappen vol met troostende woorden, gedichten,
kunstwerkjes en heel belangrijk...... herinneringen aan Sander....deze zijn zeer waardevol voor ons!
Ook is de dienst in de kerk opgenomen op een dvd....of ik er ooit naar kijk...dat weet ik nog niet....misschien is
het later waardevol voor zijn broer en zus.
Na afloop hadden we een samenzijn met een aantal familieleden en vrienden....daar kregen we gelijk resultaat
te zien van ons harde werk voor een mooie dienst........alle kinderen waren terug gelopen naar begraafplaats en
waren naar Sander gegaan.........en dat was onze bedoeling geweest.......het moest een mooi plekje worden!

Lieve familieleden, lieve vrienden, lieve mensen die op wat voor manier dan ook meegeholpen hebben om dit
alles voor elkaar te krijgen.......ontzettend bedankt!

afscheidsviering van Sander Langen
22 april 1989 - 24 februari 2004

binnenkomst: Sander wordt de kerk binnen gedragen.

muziek: If tomorrow never comes (Ronan Keating)

welkomstwoord door de pastor

we ontsteken het licht rond Sander:

de eerste kaars: de geboorte van Sander
Wat waren Conny en Tonio blij en trots, een stamhouder. Sander met zijn mooie gimlach, een knap vrolijk
joch, dat zo klein als hij was zijn ouders steeds liet weten wat hij wilde.

de tweede kaars: de doop van Sander
In de traditie waarin zijn ouders zijn opgegroeit, hebben Conny en Tonio hem mee
naar de kerk genomen en hem laten dopen.
Oom Frank en tante Jolanda namen de taak van peetouders op zich.
Zo ontstond er een sterke band met zijn peetoom en peettante en zijn neefje Floris.
Naast de tweede kaars ontsteekt tante Jolanda ook Sanders doopkaars .

de derde kaars: het ontdekken van de wereld
Sander zette zijn eerste stapjes, Hij leerde spreken, zijn gedachten verwoorden en vragen te stellen. Zijn
leergierigheid kende geen grenzen.

de vierde kaars: het verlangen
Ieder mens is opzoek naar geborgenheid, naar rust en vrede. De vierde kaars staat voor dat grote
verlangen.

de vijfde kaars: de innerlijke strijd
Het leven van Sander wordt getekend door zijn innerlijke onrust, zijn boosheid, en zijn strijd voor een beter
leven. Sander vocht om erkenning. Hij wilde goed zijn voor een ander al werden zijn goede bedoelingen
niet altijd door iedereen zo begrepen.

zesde kaars: het licht van de hoop
Het ging ogenschijnlijk zo goed met Sander. Dit schooljaar begon hij op een nieuwe school; een nieuwe
toekomst die hij zelf moest maken. Hij was daar gelukkig en had er vrienden en vriendinnen. Vol trots liet
hij in februari een goed rapport zien.

zevende kaars: de warmte van de Eeuwige
In Zijn warmte vindt Sander de rust. Het verdriet van zijn ouders en familie wordt verzacht door Zijn licht en
warmte . En die warmte is er voor iedereen hier aanwezig, die zich in Hem herkent.

We zetten Sander in het licht
Alle kinderen worden uitgenodigd om een lichtje bij Sander te zetten

muziek: Vlieg met me mee (Trijntje Oosterhuis)

gedicht: Nel Benschop

Vrees niet: Ik laat je niet alleen
Vertrouw op Mij, ik zal je dragen
Ik houd Mijn vleugels uitgeslagen
en voer je door de wolken heen

Fladder niet angstig heen en weer,
je moet je in het luchtruim wagen:
Ik vlieg met je sterke, vaste slagen
vlak onder je - je stort niet neer.

O kleine vogel, vlieg omhoog,
laat onder je de donk're wouden
en doop je vleugels in het goude,n
het stralende licht der hemelboog.

verhaal: Parabel van de Panfluit (Jan van Opbergen)

Er was eens een boom, een onbekende boom, ergens langs de waterkant, geplant door niemand weet
nog wie. Hij leefde daar breeduit, met veel takken.
Hij droeg de forse stem van de wind of de doodstilte van de avondlucht.
's Winters was het leven kaal, zwiepend in de harde wind en met zijn twijgen als toegeknepen vuisten vol
nieuwe beloften, stond hij daar maar te wachten tot het weer lente werd.
Ga je gang, knipoogde dan de voorjaarszon, en dan kwam hij weer aan zijn oude groene uitbundigheid:
zijn takken liepen weer uit en schoten bloesem uit ingehouden leven.
Het was een lust voor de ogen!
En als dan de zomer kwam, maakte de boom een donkere hand gevuld met schaduw, gratis voor
iedereen, en soms met een paraplu tegen de stromende regen.
Zo leefde de boom met al zijn takken, jaar in jaar uit, zijn krachten verbergend en weer ontplooiend, op
en neer in telkens vier seizoenen.
Maar......op zekere dag kwam er een mens, iemand met een zaag.
De takken hielden van louter schrik het ruisen in.
Er was geen ontkomen meer aan: de mooiste tak werd afgezaagd en meegenomen naar het huis van
die mens, een dode tak, voorgoed uit het leven weggesneden, weggevallen uit de schaduw met velen,
onopvallend en straks natuurlijk stomweg vergeten.
Wat betekent immers een tak aan een hele boom?
Drie dagen later was die mens opeens weer terug, en de boom stond windstil van doodsangst met al
zijn takken: wie treft het lot vandaag?
Maar kijk, de mens ging zitten, aan de voet van de boom en...hij blies op de afgezaagde tak, die hij de
panfluit noemde.
Hij speelde een lied en de boom verstond het zo:
Horen jullie mij? Ik leef, ik leef! Meer dan ooit tevoren, ik leef, ik zing, ik fluit.

muziek: Feel (Robbie Williams)

gedicht: Ik sta aan de kust

Ik zie een boot met witte zeilen,
die uitvaart naar de blauwe oceaan.
Hij is schitterend en vol kracht
en ik kijk naar hem,
totdat hij eigenlijk niet meer is
dan een klein wolkje.
Daar waar de aarde en de lucht samengaan en in elkaar overgaan.
Dan zegt iemand naast me:
"Kijk hij is weg".
"Weg, waarheen?" vraagt een ander.
Weg uit ons zicht, dat is alles.
Hij is nog steeds zo mooi en statig als toen hij uitvoer.
Nog net zo groot als toen hij bij ons wegging.
Hij is nog net zo goed in staat zijn levende lading
naar de haven van bestemming te varen.
Dat wij hem niet kunnen zien
ligt aan onszelf, niet aan hem.
En op precies hetzelfde moment waarop iemand tegen me zei: "Kijk hij is weg",
zijn er aan de andere kant stemmen die vol blijdschap zeggen: "Kijk daar komt hij".
Dat is nou sterven.

collecte en uitreiking van gedachtenisprentje

muziek: No matter what (Boyzone)

Voorbeden: Sander, familie, en overleden familieleden
Opa Chris Reesink en Opa Wim Langen

Onze Vader

Gedachte van Tante Jolanda
Lieve Sander,
Jij weet niet hoeveel wij van je houden. Regelmatig kwam bij ons eten: "Wel de zelfgemaakte spaghetti,
tante Jolanda" en dat kon ik je dan niet weigeren. Floris zag jou als zijn grote neef, die hem altijd hielp als
hij niet verder kon met zijn GameBoy spelletje. Wij beseffen nu dat we deze momenten moeten koesteren,
want het zijn er te weinig.
Afgelopen woensdag zaten we in de auto terug naar Nederland en we hadden de CD van Volumia
opstaan. "Verdomme dat doet pijn" zong Xander. En hij heeft gelijk: verdomme, wat doet dit pijn.
Sander je bent een kanjer en je blijft die kanjer voor ons.
Oom Frank, tante Jolanda en Floris.

muziek: Niemand weet waarom (Volumia)

het Afscheid
doopwater
wierook

muziek: The number one (Rene Froger)