Mijn diensttijd bij het Korps Mariniers.

Het gastenboek is er ook voor jou.

Deze site is een onderdeel van:"onze homepage."

Om dit verhaal een beetje op te smukken heb ik enkele oude formulieren die door de dienst werden gebruikt er tussendoor geplaatst, misschien zijn ze voor de oud-mariniers nog herkenbaar.
Mijn (inmiddels overleden) oudste broer Bal werd voor de militaire dienstplicht afgekeurd. Mijn daarop volgende broer Piet heeft bij de landmacht gediend. Aangezien er per gezin er minimaal twee zonen de dienstplicht moesten vervullen, was het voor mij duidelijk dat er geen ontkomen aan was. Doordat ik altijd aan sport had gedaan en mezelf bijvoorbeeld geen tank voor de dertiende keer wilde overschilderen of in mijn ogen andere zinloze werkzaamheden wilde verrichten koos ik bij de eerste keuring meteen voor de Mariniers. Mijn baantje als jongste bediende bij de Raifeissenbank in Heiloo beviel me niet zo dus had ik meteen maar vervroegd dienst aangevraagd en gekregen. Mijn tweedaagse marinierskeuring in Hollandse Rading was een welkome afleiding, ik werd goedgekeurd en de indelingsofficier vroeg of ik officier wilde worden. Ervan uitgaande dat mijn vooropleiding onvoldoende was, heb ik daar negatief op gereageerd (foutje?).

De kledingafgiftebon.

Op 1 juli 1969 werd ik in de van Braam Houckgeestkazerne te Doorn ingedeeld in het 43ste Opleidingspeleton en genoot daar in 11 weken mijn opleiding tot marinier3ZM(0000).

Het 43ste peleton.


Het verzoekbriefje om vrij van dienst te krijgen, dit verzoek is mislukt.


Mijn loonstrookje.

Na deze opleiding werd ik ingedeeld voor de 17 weken durende opleiding tot ziekenverpleger (6020). We waren met 9 man in opleiding en naarmate de tijd vorderde zou een term in de West voor mij bestemd zijn.
De ziekenverplegers opleiding in Doorn.

Tegen het einde van deze opleiding kwam de mededeling dat ik naar Curacao zou gaan en mijn maat Wil Hermans naar Aruba.

Mijn vertrek vanaf Schiphol.

Toen we ergens boven de Atlantische Oceaan uit verveling onze onze tickets bekeken, bleek dat Wil naar Curacao ging en dat men mij op Aruba verwachtte. Toendertijd vloog de KLM in ca.22 uur van Schiphol via Frankfurt, Lissabon, Paramaribo en Caracas naar Curacao. Overigens kreeg het vliegtuig een blikseminslag toen we net waren op gestegen vanaf Schiphol. Ik mocht een nachtje overblijven op MSK Suffisant op Curacao om de volgende dag door te vliegen naar Aruba.
MSK Savaneta werd voor een jaar mijn thuis.

Mijn verlofpasje.


Klaar om op oefening te gaan.

Op de Antillen hadden we 24-uursoefeningen, dus na baksgewijs op oefening en de volgende morgen voor baksgewijs weer terug. Een van mijn mooiste oefeningen was wel met het motierpeleton in 24 uur het eiland (ca.76 km) rond, toendertijd was dat voor het eerst dat zoiets gebeurde.

Voorzijde dagelijkse wachtlijst.


Achterzijde dagelijkse wachtlijst.

Ergens in 1970 hebben we gezamenlijk met de Amerikaanse mariniers een landingsoefening gedaan op het eiland St.Eustatius. We voeren er naartoe met het troepenschip van de Amerikanen de USS Lorain County LST 1177. Omdat de oefening goed was verlopen voeren de schepen door naar Puorto Rico alwaar de manschappen in St.Juan nog even mochten stappen.

USS Lorain County LST 1177.
Vanaf Aruba heb ik de eilanden Curacao en Bonaire bezocht.
De vakantie heb ik toendertijd samen met Enno Collij en Bert Speksnijder doorgebracht in Medellin (Colombia). Voor die tijd hadden we op Aruba paardrijlessen genomen om zo een keer door de bergen rond Medellin te trekken.
De wapenspreuk van het korps Mariniers is "Qua Patet Orbis" (zo wijd de wereld strekt) als dienstplichtige heb ik daar aardig van kunnen meegenieten. Onder het motto "Eens marinier, altijd marinier" ben ik lid geworden van het contact Oud-mariniers.