Dag 29 19 december 2002 Donderdag Arequipa en James Bond
We rijden 's ochtends 7 uur Arequipa binnen en ervaren direct de luxe die deze rijkste stad van Peru te
bieden heeft. De stad ligt op een hoogte van ± 2200 m. Op de achtergrond verheft zich de vulkaan El
Misti bedekt met een sneeuwkap.
Op het dak van het hotel geniet ik in de ochtendzon van mijn ontbijt dat zodra we aankwamen geserveerd
werd. Daarna naar het Plaza de Armas gelopen dat een straat verder ligt, bij een Turks restaurant een
broodje kebab gegeten en het mooie Monasterio de Santa Catalina bezocht,
(zie de interessante website van het klooster).
De beroemde schrijver Mario Vargas Llosa werd in 1936 geboren in Arequipa. Hij schreef o.a. de roman Het
paradijs om de hoek, waarin het levensverhaal van de Franse schilder Paul Gauguin en diens oma, de
Franse socialiste Flora Tristán, centraal staan. In de Dominicus reisgids Peru is uit het boek een
treffend fragment over het klooster afgedrukt:
- Het Franse meisje [=Flora Tristán], met haar karakter waarvoor zelfs de stenen uiteindelijk door de
knieën gingen, zocht steun bij vrienden en familieleden en ging net zolang door met bidden en smeken,
tot ze de benodigde toestemming van bisschop Goyeneche had gekregen om de drie belangrijkste kloosters
van slotzusters in Arequipa te mogen bezoeken: Santa Rosa, Santa Teresa en Santa Catalina. Dit laatste
klooster, waar Flora vijf nachten bleef slapen, was achter de muren met kantelen net een kleine Spaanse
stad als een enclave in het centrum van Arequipa: keurige straatjes met namen uit Andalusië en Extremadura,
pleintjes om te mediteren waar het wemelde van de anjers en de rozenstruiken, klaterende fonteinen en
een massa vrouwen die zich door die eetzalen, kapellen, ontspanningsruimten en huizen met tuintjes,
terrassen en keukens bewoog; en elke zuster had het recht daar voor zichzelf ook vier slavinnen en vier
dienstmeisjes op te sluiten.
Flora kon haar ogen niet geloven toen ze al dat uiterlijke vertoon zag. Ze had nooit gedacht dat er
zoveel luxe kon zijn in een slotklooster. Afgezien van de artistieke rijkdom, die bestond uit schilderijen,
beeldhouwwerken, tapijten en zilveren, gouden, albasten en marmeren heilige voorwerpen, pronkten de
cellen met vloerkleden en kussens, linnen lakens en handgeborduurde spreien. De maaltijden en hapjes
tussendoor werden op serviesgoed uit Frankrijk, Vlaanderen, Italië en Duitsland opgediend, met bewerkt
zilveren bestek ernaast. De nonnetjes in het Santa Catalinaklooster ontvingen je luidruchtig. Zij waren
vrijmoedig, lachgraag, alleraardigst en uiterst vrouwelijk. Om erachter te komen 'hoe Franse vrouwen
gekleed gaan' vonden ze het niet genoeg dat Flora haar blouse uittrok en hun haar korset en bh liet zien;
ze moest ook haar rok en haar gordel uitdoen, want zij brandden van nieuwsgierigheid naar het ondergoed
uit de Franse, vrouwelijke garderobe en wilden het aanraken. Rood als een klaproos en stom van schaamte
moest Flora zich in onderbroek en kousen het luidruchtige onderzoek van de nonnetjes gelegen laten liggen,
en het duurde een hele tijd voordat ze werd bevrijd door de priores, die zelf ook stikte van het lachen.
Zij bracht enkele instructieve en bijzonder leuke dagen door in dit aristocratische klooster waar alleen
novicen van hoge afkomst mochten intreden, omdat die de grote bruidsschat die de orde eiste konden
betalen. Ondanks de eeuwige opsluiting en de lange uren die gewijd waren aan meditatie en gebed,
verveelden de nonnetjes zich niet. De strengheid van de clausuur werd verlicht door het comfort en hun
sociale activiteiten: een groot deel van de dag vertroetelden ze elkaar, speelden met elkaar als kleine
meisjes of gingen bij elkaar op bezoek in de kleine huisjes die brandschoon werden gehouden door hun
slavinnen, mulattinnen of negerinnen, en door hun indiaanse dienstmeisjes...
(Uitgave: Meulenhoff.
Oorspronkelijke titel: EI Paraíso en la otra esquina. Vertaling: Mariolein Sabarte Belacortu)
In de straat vlakbij het klooster is een demonstratie aan de gang. Nog maar een half jaar geleden werd
er in Arequipa onder leiding van de burgemeester en o.a. ook die van Cuzco heftig gedemonstreerd tegen
de privatisering van de electriciteitsbedrijven. Er werden barricades opgericht en het plaatselijk
vliegveld geblokkeerd. Een verslag hiervan kan je lezen in de Telegraaf:
Nederlanders
weg uit onrustig Peru.
Aan het eind van onze reis, gaan we één dag eerder weg uit
Cuzco omdat daar ook wordt gedemonstreerd en mogelijk het vliegveld geblokkeerd.
´s Middags ben ik terug gegaan naar het hotel om een pilletje imodium in te nemen en te gaan slapen. Na
2 uur de hotelhoudster opgezocht en om warm water gevraagd. Dat was geen probleem en werd prompt in
een thermoskan aangereikt. Ik doe twee zakjes ORS in een beker met warm water en drink dat op. Om het
herstel van de conditie van het lichaam dat de reis moet volbrengen te versnellen neem ik daarna nog een
beker cup-a-soup. Hierdoor opgeknapt ben ik aan het eind van de middag - en niet meer van mijn latijn -
weer naar buiten gegaan en heb in een winkel voor 13 sol (= ± 4 euro) een houten masker gekocht, die nu
thuis aan de muur hangt. Daarna weer eten, maar om mijn maag en ingewanden te ontzien slechts rijst met
groente.
Na het eten ga ik met een een deel van de groep in een groot en hypermodern winkelcentrum naar de
bioscoop en daar heb ik de James Bond-film Die another day gezien. De film was Spaans ondertiteld,
maar op een gegeven moment stopte de ondertiteling omdat er even in de film een scene is waarin Spaans
gesproken wordt. De hele zaal moet lachen om wat er gezegd wordt, helaas begreep ik er niets van.
Inmiddels is vandaag M., de dochter van N. uit Nederland aangekomen in het hotel. Ze is vermoeid van de
lange reis en heeft last van hoogteziekte.
Dag 30 20 december 2002 Vrijdag Cuy eten in Arequipa
Van de Plaza de Armas van Arequipa wordt gezegd dat het een van de mooiste hoofdpleinen van Peru is. Aan
een kant staat de imposante kathedraal, terwijl de andere drie zijden worden gesierd door twee verdiepingen
tellende zuilengangen. Het algemene beeld van het plein wordt bepaald door palmbomen, oude gaslantaarns
en een witte stenen fontein in een Engelse tuin. De inwoners van Arequipa komen hier samen voor politieke
bijeenkomsten, protesten of feesten. De massieve stenen gebouwen aan het plein, met hun rijkelijk
versierde portalen die een duidelijk Moorse uitstraling hebben, ademen een geschiedenis van 450 jaar.
We ontbijten op één van de terrassen op de portalen met een prachtig uitzicht op het plein.
E. leest in de Trotter dat er een zwembad en een oude molen zijn in Sabandia, een interessant plaatsje
volgens de gids. Er gaat geen colectivo naar de plaats en daarom nemen we een taxi die eerst gaat tanken
voor de afgesproken ritprijs. Het zwembad stelt naar West-Europese maatstaven, niet veel voor daarom gaan we de molen opzoeken. Het is
een fraai gerestaureerde watermolen, op een mooi uitzichtpunt gelegen. Het hek is gesloten, maar na even
wachten wordt er toch open gedaan en wordt de molen zelfs in werking gesteld en draait binnen een
molensteen rond. Later komen meer toeristen kijken, waaronder D. en D. die de taxi waarmee ze gekomen
zijn laten wachten tot ze klaar zijn. D. zijn hobby is fotograferen. Hij heeft twee body's meegenomen en
een aantal verschillende lenzen. Als het even kan laat hij zijn foto's direct ontwikkelen en geeft foto's
die niet aan zijn norm voldoen weg. E. en ik lopen het dorp in en gaan op de terugweg een eethuis in
waar even later ook de lokale politieagent komt eten. Er zijn erg veel vliegen en er wordt een soort
vruchtendrank gemaakt in een teil met een doek eroverheen. We besluiten alleen wat uit een fles te
drinken. We lopen verder terug richting Arequipa. Halverwege gaan we in een wat beter uitziende
eetgelegenheid lunchen. Het wordt weer soep (een maaltijdsoep zouden we het in Nederland noemen). Bij
het gerecht hoort een kan met een soort limonade, ze smaakt niet lekker. In de buitenwijk van Arequipa
nemen we een taxi die ons naar het centrum brengt.
Dan breekt ´s avonds het moment aan dat bij een bezoek aan Peru hoort, het traditionele gerecht cuy eten!
L. weet een goed restaurant met uitzicht over de Rio Chili. Als we zitten kunnen we uit twee soorten
bestellen, geroosterd of gebakken. Ik bestel de geroosterde. Als de eerste borden zijn binnengebracht
moeten sommigen huiveren, vooral degenen die geen cuy besteld hebben. Cuy is speciaal hiervoor gefokte
cavia die met kop poten en staart eraan wordt opgediend, en geldt als een delicatesse. De smaak wordt
vergeleken met kip of konijn. Wie wil drinkt er wijn bij en na afloop wordt er ook nog een lokale likeur
geserveerd bij de koffie. Het restaurant is helemaal vol met Arequipanen, waarvan sommigen iets te
vieren hebben. Het wordt een gezellige avond.
Vervolg: El condor pasa, 
